Absent Presence/حضور غایب

                                                                           دل‌  لحظه‌هایم برای خیال  تو تنگ نمی‌شود

                                             غروب  دیروز  قصه مان که به یادم می‌‌آید...کنار پنجره نمی‌رود دلم

                                          نمی‌ بارم، ابری نمیشوم


                                                                   جای تو خالی‌ نیست اینجا...وقتی‌ چای مینوشم

                                             وقتی‌ شعر می‌خوانم

                                                         وقتی‌ بیدارم

                                              وقتی‌ خواب می‌‌بینم 


                                            ...وهمهٔ افسوس  من از عمریست که با هراس  رفتن  تو گذشت

---------------------------------------------

      Absent Presence

       My moments don’t miss your dream

       Remembering yesterday sunset of our stories...

                                                                         My heart doesn't go by the window 

                                                                         I don’t rain, don’t get cloudy         

      You are not missed here…when I drink tea  

                                                                        When I read a poem                                                                             

                                                                       When I am awake 

                                                                       When I dream 

      And all my regret is for the ages passed with the fear of your leaving...

     (Oct 27 2012 Pittsburgh)

حرف آخر

                                 

                                                                                                                                  ...هیس

                                                                                        غرور  سکوت مان را نشکن

                                                             سرنوشت  نا گفته هامان را به واژه‌های مردّد

                                               و چشم هامان را به نگاه‌های ملتمس  بی‌ صدا، مسپار

                         
               ..."اگر آخر این قصه خواهی‌ گفت  "خدا حافظ

      (Oct 25th 2012 Pittsburgh)

Healing

Hey!

Why don’t you cry?

Why don’t you say a word, or think of the burden of the sorrow just nested in your heart?

It is time to talk, time to feel, little girl!

It is time to cry out the pain.

…..And who understands the delight of healing the pain with a killing wound?

(Oct 23rd 2012 Pittsburgh)

بلوغ

                                                                                       
                                                                                                به گمانم این تو بودی

                                                      آنکه ایمان آوردم به سفرهای به انجام رسیده اش

                                                    آنکه قدم‌هایم بی‌ تردید پذیرفت مشقّت  جاده‌هایش را

                                                                        سفر‌هایی‌ نا آشنا

                                                                          جاده‌هایی‌ تنها

                      جاده‌هایی‌ که انگشتان  پرمشغله ات، با اشارت‌هایی‌ بی‌ وزن 

                گه‌ گاهی نشانم میداد و ناپدید می‌‌شد

                                                                                        

                                                                                       به گمانم این تو بودی

                                                   منشأ  امیدی که کفش‌های جرات را به پای ذهنم کرد

  

                                                                               ...امید

                                                                   به یک حضور

                                   آنجا که سفر، به موعود  انجام  تو می‌‌انجامد

             امیدی نا گفته...از وحشت  گناه‌هایی‌ متولد از وجدان‌های خود-زاده

                       وجدان‌های گناه کار  بی‌ رحم 

                                  وجدان‌های متضاد

                                   گناه‌های نا کرده

                                      گناه‌های پاک

                                                   امید به آشتی‌  فاصله هامان

              آنجا که مقصد، مرا به حضور  منتظر  تو می‌رساند

                                                          !حضور  منتظر  تو

                                                                          ... به سراب، به تو، دلخوش بودم

                                                   هر چند سفر  تنهایم را حتی نظاره گر‌ نبودی 

                  و تو و روزمرگییت، مرهمی نمی‌شناخت برای زخم‌های عمیقم

                                                                         ...من...پیوسته و مؤمن سیر کردم

                                                              ...تا که رسیدم

                                                          پشت سر...راهی‌ دراز، هنوز از قدم‌های من خسته

                                                                     مقصد...بی‌ حضور، بی‌ انتظار، بی‌ امید

                                                                    پیش روی...جاده‌هایی‌ که از آن  من اند

                                        زاده-راه‌های سفر‌های به انجام رسیده

                                                               زخم‌های هنوز

                                                           امید‌های تعبیر شده

                                                     ...و بلوغی خود ساخته

(Oct 22nd 2012 Pittsburgh)

                                      

Untimely

I had just arrived…
       from the furthest roads
       from old stories, yet to finish
       from people of always, and yet

And the unbearable dust of the strangest travels...
       the habitue of my shoulders…
                  had just left me alone…
                       leaving my hands with eternal traces...with lightness of  ever-lasting empty luggages

And eyes…
       still involved...still silent
       their memories...still was repeating the echoes of night-cries
       still unbelievers

My shoes…
       small friends, dusty from the tiredness of big roads
       Chivalrous...

And breaths…
       kids, lusty for new sighs

The tearful spites' windows…
       still could be opened to the old unknowns…
                   by a light blow from future, from now

I had just arrived…
And my hands were still shaking from the volume of a presence…
       heavier than yesterday...

( Oct 2nd 2012 Pittsburgh)

Infidel

It is inevitable to become the biggest infidel of the Gods "you" create...

The stranger

That is me…the stranger I was looking for…Standing by the window, staring at the crowd…

I am the stranger,
                           to the similarities in all those self-convinced differences…the regularities…

In the stir of their indifferent pass, sometimes a passerby is caught by my tiered eyes...
                           It takes an instant for them to dissolve in the alley crowd…
                                                                                               I have gotten used to loss

The alley, is mine, when looking from the window…They pass, I keep looking

Names are hardly known…and the destinations, maybe different

I can hear the minds…proud and convinced…intensely involved in ignorance!   

But, looking from the window, they pass the same alley …
                                                                     
                                                                    I am the viewer, the stranger…Staring at the crowd…                                                                                   
                                                                                     
                                                                    When is the time to pass the alley?

(Oct 19th 2012 Pittsburgh)

عبور

                                                                       تو را به پایان می‌برم ... و خودم را

                       و من... درگیر عبور  بی‌ اعتنایم از کوچه ی تو می‌‌شوم

             !چه درگیری غریبی

                                           و عبور...نا گزیر به مرگ  تعلّق،به مرگ  ایمان است

                                                                     ... تو را به پایان می‌برم

                                و هر آنچه مرا به آغاز  نیامده مؤمن ساخت

             !چه درگیری غریبی

(Oct 21st 2012 Pittsburgh)

سکوت قلم

                                                                                          ... نمی‌توان نوشت

                                        وقتی‌ نا گفته‌ها   با کلام غریبه اند ... و با قلم

                          ... وقتی‌ ذهن     درگیر  گردگیری  نا نوشته‌های دیروز است

         و نا گفته‌های هنوز

                                                              ...مجال درنگ نیست برای نوشتن

                                                   ... پیر-واژه‌هایم عاجزند

              ... آنگاه که ذهن مسخ  کشف  جمله‌های تازه است

   جمله‌هایی‌ به وسعت  حیات

                                                                           ... نمی‌توان نوشت

                                                        ...وقتی‌ کلام مرهم نیست 

(Oct 19th 2012 Pittsburgh)