از اینجا که ایستادهام به "من" نگاه میکنم
و به آنچه شعرهایم به آن تکیه داده اند
رنگی که "تو" در هر قصّه به خود گرفت، چه راحت، به رسیدنِ کلاغی به خانه، هستیش را میبازد
شعرهایم چه زود حیف میشوند...افسانههایی مبهم
...اما، من "اینجا"، بی هراسِ نوشتنهای فردا، ایستاده ام
From where I am standing now, I look at "me",
and at what my poems are leaning against
How easy it is for the color "you" got in every story to lose its essence, as soon as a crow arrives its nest ["a crow not arriving its nest" is a Persian idiom implying that "the story is over"]
How soon my poems are wasted...vague tales...
But, I am standing, "here", with no fear of tomorrow's poems...
