تغییر/Change

از اینجا که ایستاده‌ام به "من" نگاه می‌کنم

و به آنچه شعر‌هایم به آن تکیه داده اند                

            

                   

رنگی‌ که "تو" در هر قصّه به خود گرفت، چه راحت، به رسیدنِ کلاغی به خانه، هستیش را میبازد

   

شعر‌هایم چه زود حیف میشوند...افسانه‌هایی‌ مبهم               

            

...اما، من "اینجا"، بی‌ هراسِ نوشتن‌های فردا، ایستاده ام

From where I am standing now, I look at "me", 

                               and at what my poems are leaning against

How easy it is for the color "you" got in every story to lose its essence, as soon as a crow arrives its nest ["a crow not arriving its nest" is a Persian idiom implying that "the story is over"]  

                                How soon my poems are wasted...vague tales...

But, I am standing, "here", with no fear of tomorrow's poems...  

عشق، به رنگِ ما

دغدغهٔ داشتن و نداشتنت
.سَفَر میانِ من و تو ست                        
                  
ای کاش "ما" رنگی‌ می‌گرفت به چشمِ سیاه و سفیدِ دلهامان 

منِ بی‌ من

...پس از تمامِ من که بر با دِ نگاه‌های تو رفت

 می‌بایست شجاعتِ انکارِ تو به جانِ ایمانی‌ میفتاد که به زنجیرم کشیده بود تا جز تو، هیچ کس و هیچ چیز معنایی فراتر از "هیچ" نگیرد

 می‌بایست تو را به پایان میبردم، در منی که از تو آغاز شده بود...و جز تو به هیچ انجامی قانع نبود 

                             

...و اکنون

نیستی‌ که ببینی‌ چه پر تکاپو درگیر هیچ‌های روز مرّه ام... هیچ‌هایی‌ که به گمانم از تو خالیند               

و یا شاید، تنها ته مانده‌هایی‌ بی‌ رمق که توان تسخیرِ نگاه‌هایم را به انکارِ تو باخته است               

نیستی‌ که ببینی‌ چه خوش باورانه و حریص به ایمان‌های نو، به دستهای تازه عادت می‌کنم...به هیچ‌های کهنه


...در هیاهوی پای کوبیِ پایانِ تو در من                                                                      

                                        

...آه...نیستم که بشنوم ناله‌های ته مانده‌های "من" را، وقتی‌ آنچه از تو در من به جا مانده شعله می‌کشد

       

     

The Reason

And the first thing always is to name your feelings… to question them.

Not what I feel about you, but the reason, is “me”.

I think it has always been so…

It is the part of me that lacks in “me”.

The pieces that I could never put together, in spite of years…in spite of me…    

به همین سادگی‌

                                کلامَت را به من بده...چنانکه لانه کنم در گوشه کنارِ آشنای حرفهای دلتنگیت

                             و نگاهم را بپذیر...چنانکه غریبی نکند سکوتی که لابلای خوابهامان نفس می‌کشد

                     ...و 'ما' جز این چه میتواند باشد؟

منِ مکرّر

...این منم که تکرار میشوم

                                                   در تحویلِ تقویمی فراموشکار  

                 بهانه‌هایم برای توقف این سرسام کافی‌ نیست

  ...این منم که منعکس میشوم، بی‌ خاطرهٔ‌ تجربهٔ آینه‌ای که در هر پژواک، از آن رانده شدم  

گناهکار

...نه تقصیر تو نیست

 ...و تقصیر هیچ کدام از عابرانی که دغدغهٔ زیر باران خیس نشدنشان، از تمامِ دردهای دنیا مهمتر بود

               ...و نه تقصیر مترسک‌هایی‌ که به کوچکترین جنبیدنی، دار و ندارِ کاهیشان به با د میرفت

                                           حتی کلاغ‌ها هم بی‌ گناهند، وقتی‌ سفرهٔ کشتزار آنقَدَر پهن بود

      که ابهّتِ مترسک‌ها به چشمِ گرسنگیشان نمی‌آمد