به همین سادگی‌

                                کلامَت را به من بده...چنانکه لانه کنم در گوشه کنارِ آشنای حرفهای دلتنگیت

                             و نگاهم را بپذیر...چنانکه غریبی نکند سکوتی که لابلای خوابهامان نفس می‌کشد

                     ...و 'ما' جز این چه میتواند باشد؟

منِ مکرّر

...این منم که تکرار میشوم

                                                   در تحویلِ تقویمی فراموشکار  

                 بهانه‌هایم برای توقف این سرسام کافی‌ نیست

  ...این منم که منعکس میشوم، بی‌ خاطرهٔ‌ تجربهٔ آینه‌ای که در هر پژواک، از آن رانده شدم  

گناهکار

...نه تقصیر تو نیست

 ...و تقصیر هیچ کدام از عابرانی که دغدغهٔ زیر باران خیس نشدنشان، از تمامِ دردهای دنیا مهمتر بود

               ...و نه تقصیر مترسک‌هایی‌ که به کوچکترین جنبیدنی، دار و ندارِ کاهیشان به با د میرفت

                                           حتی کلاغ‌ها هم بی‌ گناهند، وقتی‌ سفرهٔ کشتزار آنقَدَر پهن بود

      که ابهّتِ مترسک‌ها به چشمِ گرسنگیشان نمی‌آمد